విడుదల ఏది?

గత అనుభవాలు 

ఈటెలు,బాకులై 

తరుముతూనే ఉన్నాయ్

క్షణాలను కొలమానంగా 

చేసి నడిచే దారిలో 

నేనో గులకరాయిని 

జ్ఞాపకాలు చెదిరిన 

కాగితం కట్టలతో 

వేల మైళ్ళు ప్రయాణం

ఈ దారంటా పోతుంటే 

గతం బొప్పిలా తగులుతుంది.

నిరాశ బావిలో

ఉబికి వచ్చే వేల చేతులు నన్ను లాగి తనలోకి చేర్చుకుంటాయి.

నరకం మొదటి ద్వారమిది

వెనక్కి రాలేని దారి.. 

విడుదలే లేని జైలు

రక్కసి జ్ఞాపకాలు బ్రహ్మజెముడు తలలై పెరిగి పట్టుకుంటాయి.

విడుదల లేదులే.. ఈ విషంలో ఊరి, ఊపిరి వదలడమే

నాకు నేనే ఎదురైతే...

నాకు నేనే ఎదురైతే

చిట్టిపాదాల సవ్వడిని, అమాయకపు

చిరునవ్వుని గుండెలకు అదుముకుని నాతో తీసుకెళతాను.

అప్పుడు 

గోదావరి నవ్వినట్టు 

జలపాతాలను వేళ్ళతో తాకినట్టుగా

ఉంటుందేమో

ప్రేమను భుజాన వేసుకొని పోతుంటానేమో

కవ్వింపుగా చూసే కళ్ళలో వేల కొంటెదనాల్ని

మోస్తూ 

ఏ వలపు వలలో చిక్కక.. మోహరింపుగా

పోతున్న నన్ను నేనూ చూస్తుంటాను.

కాంక్షను వదిలి ఆరాధనలో పడిన నన్ను చూసి నవ్వుకుంటాను.

రేపటి ఉదయాలను, సాయంత్రాలను కలగంటాను.

ఊహల లోకంలో తేలిపోతున్న నాకు, వాస్తవ ప్రేమలను చూపిస్తాను.

ఇక్కడ ఇరుకైపోతున్న ప్రేమలను ఏకరువు పెడతాను.

అప్పుడు నీ అమాయకపు అంచనాలు తప్పుతాయేమో..

కలలు చెదిరి 

నిరాశతో దుఃఖం ఆవరిస్తున్న నన్ను చూసి

జాలిపడతాను.

గాజు పూలు..

నిన్న మనం వెళ్ళిన దారిలోనే

ఆ మలుపులో నేలను చీల్చుకుని

మొలిచిందా మొక్క

పూలన్నీ గాజు పూలు

నీటి బిందువులే పూలైనట్టు

నీటిపూలవి

నీ మనసంత స్వచ్ఛత వాటికి

చంద్రకాంతలు, గన్నేరులు, మంకెన్నలు, మధవీలతలకు ఉన్న సొగసంతా కలబో సుకుంది.

కుమ్మరిస్తున్న సువాసనలు నీ మాటలంత మధురం

అటుపోతుంటే అంటుకునే సోయగం ఎంతని

నలిగిపోతానని తెలిసీ నవ్వుతుంది

ప్రతి అడుగూ తన వరకూ వస్తుందని 

భయపడుతూ లక్షల పాదాలకు మొక్కుతుంది.

ఏ చేతికీ చిక్కకూడదని

తన అందాన్ని తిట్టుకుంటుంది

ఎంతటి అమాయకమో

ప్రకృతిలో పూసేపూలన్నీ ఇంతేకాబోలు

కలలు..

ఎందుకు వస్తాయి కలలు

ఆలోచనను పిండి కవితగా అల్లేందుకే

గమ్యమంటూ లేని కలలు

ఏ అతిథికీ అతిథ్యం ఇవ్వక

రంగు రంగుల భావాలతో 

గుసగుసలాడతాయి.

జ్ఞాపకం కన్నీరు పెట్టిస్తుంటే కలలు జోలపాడతాయి.

జనం మసలని దారుల్లో ప్రయాణించి

అమృతం కురిసే రాత్రుల్ని అన్వేషిస్తాయి.

గన్నేరుపూల సుగంధాలను తాకి, గత అనుభవాలను అల్లే అలలు

పూలవాడల్లో పుప్పొడిని రాలుస్తూ, 

మబ్బుల వాడల్లో విహరించే కలలు

చేదును చెరిపేసి, తీపిని నింపేందుకు

కసరత్తులు చేస్తాయీ కలలు

దుఃఖానికి రంగుపూతను పూసి 

ఊహల్లో విహరింపజేస్తాయి.

అప్పుడే పిలవకు

కాసేపు ఇదే కలలో ఉండనీ.. 

ఎంత హాయిగా ఉందనీ..

నాలాగే బంధీలు.. 3-1-2025

.................. 

ఈ మేడ మీంచి దారిన 

పోయే వందల కళ్ళను చూస్తుంటాను.

కంగారుగా కొన్ని, ఆసక్తిగా మరికొన్ని నన్నే గమనిస్తాయి. 

తీగ మీద ఉడతకి, చెట్టు మీద 

పావురాళ్ళకూ నేను పరిచయమే. 

నా జతగాడు ఎగిరిపోయాకా.. 

దిగులు వేళ ఈ గమనింపులే కాలక్షేపం.. 

నన్ను చూస్తూ దారంటాపోయే

మనుషులంతా తెలుసు నాకు

ఆ గమ్యాలన్నీ తెలుసు. 

దుఃఖాన్ని మోస్తూ కొందరు, ఆనందంతో కొందరు, ముఖాలు వెలిగించి, వాడిపోయి

పోతుంటారు. 

ఈ పంజరంలో చిలకనని 

చులకన చేస్తారు కానీ.. 

స్వేచ్ఛ ఉండీ, ఈ ప్రపంచాన 

బంధీలు వీళ్ళు

ఆ కనిపించే మేఘం వెనక ఏముందో తెలుసుకోవాలని ఉంది. 

వాళ్ళ మనసుల్లానే అదీ అంతుచిక్కదు. 

ఎక్కడ నుంచి ఇటు వచ్చానో, ఇటు నుంచి ఎటు ప్రయాణమో తెలీదు. 

వీళ్ళూ అంతే..

ఇదంతా కాలానికి మామూలే..

ఇవాళేం కొత్తగా లేదు..

 గుమ్మంలో ముగ్గులు చెరిగిపోయి

రాత్రికి జనం పలచబడిఎప్పట్లాగే నిద్రపోతుంది వీధి. 

కాలం మారడం నీకు కొత్తేమో కానీ 

కాలానికి ఇదంతా మామూలే 

విడ్డూరంగా జరుపునే సందడంతా 

తనకు తెలిసిందే. 

రోజు మరో రోజులోకి, మరో కాలంలోకి పోతూ, 

దాని వెంట నిన్ను తీసుకు పోతుంది. కొమ్మను పండి, 

రాలిన ఆకుల మల్లే కాల చక్రంలో పడి, రాలిపోతాం అంతే

అంతకు మించి ఏం కాదు. 

ఇదంతా కాలానికి మామూలే.. తెలిసిందే..

సాక్ష్యం ఏదీ..

ఇంకిపోయిన ఇష్టాల ఆనవాళ్ళు తడుముతుంటే.. కాలానికి అడ్డంపడి చక్రాల కింద మన ప్రేమ నలుగుతుంది.

తొలిపొద్దు మలిపొద్దుగా

మారి జారిన కాలానికి పరుగందుకుంది.. 

జోలపాటగా మారిన ఊసులన్నీ ఏమైనట్టూ ఊరికే ఊగాడిన మనసు బాసలన్నీ ఎటు వైపుగా దారి తప్పిపోయాయి.. ఈ మనసు గురుతులు తప్ప మరే ముంది సాక్ష్యం

చుట్టుకున్న చలిగాలిని ఆపాలనీ

ఆ నెగళ్ళ చుట్టూ చలికాచుకున్న కాలాన్ని.. జ్ఞాపకాలలో చేర్చాగలనా.. 

ఎన్ని ప్రేమ సందేశాలు పంపాను

దేనికీ జవాబు లేదు. 

నీటి పొరలు కళ్ళకు అడ్డంపడి

మసకబారిన చూపులకు ఎటు

చూడు నీ రూపమే.. 

ఎన్ని రోజులని వెతకను

ఆత్రపడే మనసు కరువైపోయాకా

మిగిలిన ఈ శూన్యాన్ని పేర్చుకుంటూ.. పోతున్నాను.